Hayat, sanki herkesin görünmez bir yarışa sokulduğu bir oyun gibi.
Hep daha üretken, daha bilinçli, daha verimli, daha pozitif olmamız gerektiği söyleniyor.
Ama bu kadar “gelişme” çabası içinde bir şey kayboldu: kendimiz.Son dönemde her yerde aynı cümleler dolaşıyor:
“Kendinin en iyi versiyonu ol.”
“Her gün biraz daha geliş.”
“Disiplinli ol, sabırlı ol, güçlü ol.”
Ama kim için?
Kimin ölçüsüne göre?
Ve en önemlisi, bu bizi gerçekten iyi hissettiriyor mu?
Kendini zorla geliştirme kurgusu, içsel değil dışsal motivasyonla büyüme halidir.
Yani, “gelişmezsem geride kalırım” korkusuyla yapılan her şeydir.
Meditasyon bile bazen performansa dönüşür: “Bugün 20 dakika yapmadım, kötü hissediyorum.”Oysa gelişim, doğal bir süreçtir.
Bir tohumun çatlayıp filizlenmesi gibi; zaman, sıcaklık, karanlık ve sessizlik ister.
Zorlarsan, kökleri kırarsın.
Gelişmek, kendini düzeltmek değildir.
Çünkü sen bozuk değilsin.
Eksik de değilsin — sadece fazla yüklüsün.Kendine şunu sor:
“Gerçekten gelişmek mi istiyorum, yoksa kendimden kaçıyorum?”
Bazen en büyük gelişim, hiçbir şey yapmamayı seçtiğinde gelir.
Sessizlikte, bekleyişte, belirsizlikte…
Çünkü orada yaşamın kendi ritmi seni bulur.
Gerçek gelişim bir yarış değildir.
Ne kadar çok şey öğrendiğinle, ne kadar meditasyon yaptığınla ölçülmez.
O, sadece bir hatırlayış sürecidir.
Zaten sende olanı, yeniden fark etmekle ilgilidir.
“Kendimi değiştirmeye çalışmıyorum.
Kendimi hatırlamayı seçiyorum.”
Bu cümle, kişisel gelişim dünyasındaki en sade devrimdir.
Bir hafta boyunca kendine izin ver:
Kendini geliştirmeye değil, kendinle kalmaya niyet et.
Çünkü bazen ilerlemenin en büyük biçimi, hiçbir şey yapmadan dönüşmeyi izlemektir.
Hayat seni her gün şekillendiriyor — konuşmalarla, sessizliklerle, karşılaşmalarla.
Senin ekstra çabalaman gerekmez.
Senin tek görevin, farkında olmak.Bu yüzden artık şunu kendine hatırlat:
“Ben gelişmek zorunda değilim.
Ben zaten gelişiyorum.”
Ve belki o an, gerçek huzur başlar. 🌿
SEVGİYLE
PB